Söz Eşiği ve Gönül

Söz biriktirebilmek emek ister, edep ister, sabır ister. Nasıl kütüphaneler sahibini arayan sırlı mektuplardan yığınlar dolusu kitap tuğlalarından inşa ediliyorsa gelecek nesilleri ışık olmak, genç nesilleri meşale olmak için, sözler de bir tuğladır kendi nazarında. Küçük büyük demeden, az çok demeden, her söz bir gediği örter. Ama sır için, ama gönüllere köprüler kurmak için, ama.

İlim, bilim yolunda ışık saçmak için.

Okunulan her kitap, ehlinden alınan her bilgi, hayatta bundan kötüsü de olmaz dediğinizden bile payınıza çıkarabildiğiniz her ders sizin için, bizler için eşsiz hazinedir. Ve beynimizde ve gönlümüzdeki sözcük rezervlerinin geçim kaynağıdır. Bir kitap bir kitap daha, yeni bir kıssadan hisse, umarım bu son olur dediğiniz ama kulağımıza küpe olan yeni bir ibretlik hikâye daha derken damladıkça damlar sözler hece hece.

Lakin bir de bunları paylaşmak, israf etmeden, edebince sarf etmek lazım. İlimden sebep bile olsa her söz her yerde söylenmeyeceğini ya zamanında idrak edersiniz ya da bir zaman sayılı vakitleri içinde zaman size öğretir. Misal,

Söz, gümüş, sükût altın bahsettiğimiz her hangi bir yolculuğun paya düşenidir.

Eşik; Anadolu'da kapıların ev ile dış hayatın sınır taşıdır. İçeride olan içeride kalır, dışarıdaki de lüzumu kadar hanenin içine zuhur olur. O kapıyı çevreleyen duvara sırtını yaslayan sonralar da metali, plastiği olsa da ahşap doğramalar arasında kapı kanadından başka sanki görünmez sırlı bir perde vardır.

Aileyi dışarıdan gelecek huzur bozucu kem sözlerden koruyan, alenin acı tatlı, iyi kötü her sırrını dışarı salmayan sırlı bir perde. Kol kırılır yen içinde kalır der gibi.

Gönül; derdi de çoktur, derman olduğu da, sırlı dünyası da vardır, içinde nice sırları tutsak ettiği de. Yani zordur gönülün işi, yükü ağırdır. İçinde sevda biriktirir, özlem biriktirir, sözler biriktirir. Acısa da can teli yine de belli etmez, dışa vurmaz gamını, nemini.

Gönül söz biriktirir, biriktirmesine ama aşkın narından, ama okuduğu sayfalardan, ama yaşadığı iyi kötü hatırlardan. Her söz geldiği geçmez ki gönülle dilin arasındaki yollardan. Sırasını beklemek, edebini ve haddini bilmesi gerekir.

O yüzden denir ki gönülden çıkan söz eşikten aşarken iyice düşünmeli, vardığı yere mi şifa olur, yoksa çıktığı yere deva mı? Vardığı yeri mi yıkar yoksa çıktığı yeri mi?

Eşik perdedir gönül ile dil arasında, sırla ser arasında.

Söz eşiği aşana kadar sen bilirsin, eşiği aştı mı duymayan kalmaz, cümle âlem bilir.

Her şey SÖZÜN EŞİĞİNDE başlar, SÖZÜN EŞİNDE biter.

Gönülden dile, haneden kâinata...

Dostumuz İsmail ZORBANIN da dediği gibi SÖZÜN EŞİĞİNDEN...

Vesselam ki aşk ola, aşk ola ki maşukunu, dostunu bula.