Henüz Vakit Var Henüz Bu Hayatta Sağken

Yeni bir yıl, yeni bir içi boş defterin kapağını kaldırdığımız şu günlerde, yıllar yılları, yaşlar yaşları yarış atı gibi kovalarken;

Her zaman herkesi, yakınlarımızdakileri ehemmiyetle can bildiğimiz, en kıymetlileri ne kadar çok sevsek, yere göğe sığdıramasak da işte bazen gözümüzün göreceği değil hayal bile edesi gelmez hallarımız, anlarımız olur. Belki de bu keskin sirki huylarımızın akıbeti sıklıkla ve uzun soluklu olabiliyor her ne kadar toplum ve çevredekiler tarafından tasdik görmese, gönül razı gelmese de bu böyle olabiliyor.

Tabi ki çeşitli etken ve etkileri olan kronolojiler zaman içinde, vakitler eksildikçe hâsıl olması kaçınılmaz bir hal alıyor. Şöyle bir gözlerimizi yumup, bir kıssadan hisse geçmişe dönelim ve o hatıraların tozlu raf ve sayfalarında yol alalım.

Çocukluğumuzdan başlayalım; anne ve babanız, kardeş ve nine, dedeleriniz için bir duygusal doyum noktasınızdır. Eksik olan hislerin tamamlayıcısı. Zaman kendi içinde yol alıp, yaş aldıkça sizler eski cazibeniz kalmaz onların gözü nazarında. Bayramlar, aile buluşmaları vs. kendinizi hatırlatabildiğiniz ömür dilimleridir. Okul sürecinde sizin paydalarınıza namzet yeni sıfatlar belirir; öğretmenler ve okul arkadaşlarınız. Şansınız yaver giderse okul bitimine kadar ve hatta başka bir ömür yol ayrımının ilk adımlarına kadar tahammül sınırlarında gezinir durursunuz.

Sonrası askerlik süreci, iş ve evlilik derken süreç sona doğru yaklaşmaktadır.

İş hayatınız emeklilikle taçlandırır size olan duygusal, maddesel doyumu.

Evlilik; evlilik başlı başına farklı ve ayrıcalıklı durum.

Âşık olursunuz, size âşık olacak birini kader çıkarır karşınıza ve mutlu yuvanız kurulur. Güllük gülistanlık içinde, bulutların üstündeymiş gibi geçen günler derken pek tabi hüzün, stres, acı, keder, küslük dargınlıkların dar alanda kısa paslaşmaları da var hayatın cilvesi içinde. Ve dediğim gibi derken aşkınızın meyvesi çocuklar dünyaya gelir. Zaman kendi devranı içinde evirildikçe ve hayatın temaşası içinde hedeflere varılıp, misyonlar tamamlanmaya dursun. O can bildikleriniz bile ıraklaşmak ister sizden ve yük olmaya başlarsınız. İyi de yapsanız, kötü de yapsanız her eda, her tavır, her davranışınız batar olur.

Öyle bir hale varmıştır ki kızmak, küsmek şöyle dursun şamar oğlanına döner, azar işitmediğiniz an yok denecek kadar azdır.

Sizden kurtulmak için can atıyordur içleri. Bir gitse de dönmese, bir an önce geberse gitse ve bunun gibi farklı farklı kurtulma senaryoları.

Neden mi?

Çünkü onlar için miadı dolmuş takvim yaprağından ibaretsinizdir. Görevleriniz bitmiş, misyonunuz tamamlanmış aile hayatından da emekliliğiniz gelip kapıya dayanmıştır.

Oysa bilmezler ki hiç bir işe yaramıyor olsa bile yaradığınız bir halt vardır aslında ve bunu seni kaybedince anlarlar da iş geçmiş olur kendinden bile. Sizden sonra onların azarlayacağı, şamar oğlanı olacak bir artık yoktur.

Hayat; ocağı tüten bir evin dumanı gibi. Ecel gibi bir rüzgâr peydah olur ve ortalıkta ne duman kalır, ne is ne de bir nefes.

Kavga döğüş de olsa şöyle tatlı tatlı takılmacalı iyi bakalım etrafımızdakiler evelen bizzat can özlerimize. Varsın noksanları olsun, sizi kızdıracak vurdumduymazlıkları.

Yoksa

Ne toprak geri veriyor aldığı canı, ne de yürek hapsettiği hatıraları.

Velhasıl...

*

Bir kurşun, kaç para?

Bir bıçağın keskin sırtı,

Mesela,

Ne kadara satar kendini?

Bir yamacın sınır ötesi

Ederi ne kadardır mesela

Zaman, zaman

Kimi zaman, çoğu zaman

Sormadan geçemiyor kendinden insan

Ölmek mi yoksa

Kalmak mı en hayırlısı?

Canı kendinden soğutan

Şu yalandan dünya içinde

Yaşamak değil de...

Ölmek mi hayırlısı, ölmek mi?

Aşk ola

*

Yani...

VAKİT ARTIK ÇOK GEÇLERİN PİŞMANLIĞI VE MAHKÛMİYETİNE TALİBİZ DEMEKTİR