Mavi Pinokyo

Pinokyo desem, 80'lerde çocuksanız bir de ilk aklınıza gelen ne olur?

Hangimizin çocukluk anılarında baş kahraman olmadıki?

Duyar gibiyim hatıralarınızın verdiği cevabı. Biraz tebessüm, biraz hüzün, melankolik halleriniz geldi gözlerimin önüne birden. Ve çoğunuzun verdiği cevap doğru, bisiklet!

Dedim ya 70 li, 80 li yıllarda çocuksanız ve ailenizin imkanı varsa bir bisikletiniz oldu demektir.

Yanlış anımsamıyorsam 1981 ya da 1982 yazıydı. Çoğu orta gelirli ailenin çocuğu gibi ben de okul bitince yaz mevsimini hem aileme destek hem de hayatı öğrenip, okumanın önemini kavrayıp, işe yaradığımı ıspatlama çabasına ilave okul masrafları için para kazanmaktı. Babam memur, annem ev hanımıydı yazları ömrü tütün tarlasında eskirdi kız kardeşimle birlikte. Bir de ortaklaşa tütün işlenirdi. Onu da yapardı ailem.

Eeee Ege'de yaşıyorsanız küçük yerlerde, kırsalında böyle geçer hayatlar. Ev, iş, tütün tarlası arasında zaman kaybı olmaması için bana bir araç lazımdı. Babamdan bir bisiklet isteyecektim ama, nasıl isterim ki? Zaten zar zor evin çarkı dönmekte. Evin ihtiyaçları, okula giden iki çocuk ve onların masrafları. Babama söylemedim ama babam anlamıştı ya da annemden öğrendi bilmiyorum. Bir gün işten izinli gelmiştim, akşama tekrar iş beni bekliyordu. Babamın arkasında duran bir şey vardı görememiş ve anlayamamıştım ne olduğunu. Önünden çekilince gördüğüme inanamıyordum. Aman Allah'ım bir bisiklet hem de mavi renkli bir Pinokyo.

O zamanların en revaçta çocuk hatta gençlik bisikleti. Bisikleti gidonundan tuttum, baktım baktım hala inanamıyordum, rüyadayım sanki biri çimdirse uyanacak ve o mucize yok olacaktı. Ama çimdiği kendim kendime attım, gözlerimi yumdum sonra açtım hayal değil gerçekmiş.

Pinokyo bisiklet, mavi renki, boyası biraz garipti ama olsun benim de bisikletim vardı. Bisikletim vardı ama kullanmasını bilmiyordum ki. Sağolsun babam sayesinde düşe kalka öğrenmiştim, öğrendiğim o gün o sıcakta durmadan bisiket üzerindeydim. İşe, tütün tarlasına oradan da eve ulaşmam kolaydı artık. Yaz boyu el işinde, tütün tarlasında çalıştığımdan oyuna vakit kalmıyordu. Arkadaşlarım mahalle maçı yaparlardı geçerken sadece ayaküstü izlemekle yetinirdim. Ama bisikletim vardı artık. Oyuncağım da oydu, arkadaşım da, sırdaşım da en mühimi ulaşımımı kolaylaştıran aracımdı, hem de bedava.

Hani bisikletimi ilk dokunduğunda boyası garipti demiştim ya ne derece doğru bilmiyorum soba boyasıyla boyanmış mavi renkli bir Pinokyo, hurdacıdan alınmıştı. Olsun varsın ne olacaktı ki? Artık benim bisikletimdi o, artık benim de bir bisikletim vardı. Bu bile çocukluğu benim gibi olanlar için çok kıymetliydi, lükstü ve zenginliğimizdi.

Gün o gündür bisiklet hayatımın ve ailemin vazgeçilmezi.

Düşünün bir kere her şey hurdacıdan alınmış mavi bir Pinokyo ile başladı, hayata yön veren mucizeler bile.

Vesselam...
Aşk ola.