İsimsiz Önemsizlere

Bu söz, bu yazı, bu satırlar kıymet verilmeyen, önemsenmeyen, varlığı belli belirsiz, varla yok arasında bir yerlerde nefesler tüketip, ömür tükenleri harfi tariflik etmektedir.

Ege'nin ücra bir köşesi, denize hem çok yakın, hem çok uzak çam kokulu, toprağı eşelesen parmaklarınla suları çağlayan bir dağ köyünde, yayla yolunda, göç yolunda dünyaya gözlerini açıp, hayata merhaba diyen üç çocuklu bir fakirhanenin sağ kalanları da dahil en büyüğü bir çocuğun hikayesidir bu.

Belli belirsiz hatıraları ölen kardeşiyle, hep siyah beyaz fotoğraf karesi yaşadıklarına dair hatırında kalanları. Bu arada rençber bir ananın, babanın ilk çocuğu olduğunu da eklemekte fayda var. Babası inşaat ustası, her iş gelir elinden, anası tarla tapan, ev bark çoluk çocuk koşuşturma humması arasında yitirir evladının birini, rezili üsva, garibanlık, bilmezlik, cahilliğin pençesinde.

Neyse biz şöyle devam edelim, köy hayatı belli belirsiz bir kaç mevsimlerin değişim devrişimi kadar devam eder. Daha sonra başlar babanın memuriyet hayatı ile birlikte. Bu yağız, kara kuru çocuk büyür kardeşi de onunla beraber. Kah eşek sırtında, kah keletirler arasında, tütün tarlasında yaşanıp gider çocukluğu.

Okul dönemi başlar, başarılı ilk ve ortaokul serüveni sonrası lise daha sonra askeri okul derken az biraz renklenmeye başlar, siyahla beyaz yitirir önemini. Meslek hayatı, gençlik yılları gençlik hevesi aşk müsveddeleri derken kurar yuvasını. Uzak demez, yakın demez, yaz demez, kış demez eksik etmez ata yurdu, baba ocağı, ana kucağını, vuslat eder arada bir mola verdirip, soluklandırır gurbeti. Düşünün çoluk çocuğa kavuşmuş, işi gücü atasına saygısı yerinde binlerce kilometre görünmez gözüne üç beş gün için revan olur yollara, sırf duasını alıp, ellerini öpüp, hasret gidermek için hane büyükleri ataları ile. Amma velâkin neler etse de yarandıramaz kendini, görünmez olur gözlerine. Eyvallah der kendi de ömrünün eşi, gönlünün nuru, CANNKUŞU'da...

Yıllar geçer, makus talih işte. Evlatları büyür, okullar biter, meslek sahibi, işler güçler derken bu esnada eksik etmez evladının hiç bir şeyini. Yokluk görmesin diye. Kendinden bilir, bir plastik top için türlü türlü beyaz yalanlar söylemiştir oyuncaktan yoksun bu çocuk. Hele ki gurbette bir dediğini ikiletmemiştir.
Nerede kalmıştık? İşi gücü olmuş, eli ekmek tutmuştur evladının.

Velâkin bu pembe bulutlar, mutlu mesut günler uzun sürmez. Evlatları da kendi yuvasını kurma derdine düşer. Kulak asmaz, hiç bir telkin, tavsiye, konuşmaları. Atasını, anası babasını bile karşısına almıştır evlatları. Aramalar sormaların arası günbegün seyrekleşmiştir. Bildiğin yok sayıp tavır alma, anlamsız soğukluklar sebep, acabayla başlayan sorunun akıbeti.
Anlayacağınız evladın gözünde de yok bir kıymet, sonu hüsran.

Makus talih işte, kadersiz ömürler, en nihayetinde köroğlu ayvaz misali ne varsa eşler, kadınıyla erinden var fayda bir de birkaç hatır bilen kadim dost. Sonuçta düğün dernek de var ölüm de, tabutu hatır bilip taşıyacak, mutlu günlerde de bir başına komuyacak birileri lâzım doğru değil mi?

Bizim gibiler, atadan yana da ana kuzusundan yana da gariban kalanlar, küçükken ana babaların sözü geçer verirdi hükmümüzü, ana baba olunca da evlatlar, söz hakkımız yok gibi sanki böyle bir hayat işte bizimkisi.
Ne diyelim hayat kısa, kuşlar uçuyor, mavi denizi dalgasına aşık

Sevmek lazım yine de hayatı yoksa gerisi boş...
Aşk ola