Anadolu'da Cemiyet Telaşeleri ve İnsana Verdiği Huzur

Akdeniz'den başlayıp, Ege'ydi, İç Anadolu derken soluğu Karadeniz'de aldım ve bir nevi bu maceralı yolculuk serüveni burada son bulmuş oldu.

Hemen hemen her gittiğim yerde ayrı bir telaş, ayrı bir heyecan, ayrı bir hüzün ve ayrı bir mutluluk vardı. Buluşmalar, doğumlar, ölümler, mevlitler düğünler. Her yerin kendince kültürü, geleneği ve göreneğince işler hal yola varıyordu. Ama dikkat çeken, can alan ve en mühimi, en güzel olanı eş dost akrabayla olanıydı. Yani acısı, hüznü, sevinci pay edilen cemiyet işlerinin imece usulü kendi aralarında yüklerin pay edilmesiydi.

Güzel yurdumun güzel insanları, canım Anadolu'mun candan canları; düğününden doğumuna, cenazesine geçmişin izlerini taşımak için bir birleriyle yarış halinde olmaktan usanmazlar. Cemiyetlerdeki o tatlı telaş, imeceleşme her yerde aynı olmasa da ki mutlaka farklılıklar göstermesi olması kadar doğalı yoktur. Heyecanı aynı demdeydi. İnsanlar misafirleri tanısın tanımasın misafir etmek için kendilerini paralamaktan geri kalmadılar.

Her şey biz ademoğulları için.

Doğum, ölüm, düğün dernek her türlü telaşe ve temaşa. Bunların hepsi insan olmamızın fıtratı gereği ve olması gerektiği, bize yakıştığı gibi. Çünkü biz insanız, her vakit bir birimize muhtaç ve lazımız.

Hem insan insan derler de insan insana yar, can, deva, şifa olamazsa neye yarar ki?

İnsan insan demek o zaman tek başına yeter mi, cemiyetlerde, gönüllerde bir İZ bırakamıyorsa?

Kendimize yakışan, kendimizi yakıştırdığımızca, Anadolu insanımıza benzediğimiz, geçmişin adetlerini müddetçe.

Vesselam...

Aşk ola