Tütün Kokan Çocuklar

Ama mutluyduk,

En azından mutlu olmanın bir yolunu bulup çıkarırdık

Zamanın karasına, zamanın akına inat

Rengârenk çocukluk yaşadık

Bizler, yetmişlerin son demine yetişmiş,

Seksenlerin başından itibaren değme film karelerinden farksızdı yaşadıklarımız

Biz Ege'nin tütün kokan çocukları

Zeytin ağacı gibi bereketli çocukluğumuz vardı

Başı göklere değen çam ağacı akla gelirdi

Ana, baba, aile büyükleri mevzu bahis olunca

Evler birbirine yakındı, insanlar da

Komşuluklar bal çanağından farksızdı

Kimin parmağı değse şifa bulaşırdı çanağın kenarından

Bizim çocukluğumuzda kimse mahzun kalmazdı

Gönülleri açıkken kapıları hiç kilit tutar mıydı?

Ne kimse açıkta kalırdı ne susuz ne de aç

Küçük şirin bir Ege şehriydi doğup büyüdüğümüz goca Muğla'mız

Sokakları, mahalleleri bir birinden uzak sayılmazdı

Yabancılık da çekmezdi insanlar

Birbirini tanımayan yok denecek kadar azdı

Akyol'un yol üzerinde bir mahallede yaşardık

Ve bizim oturduğumuz mahalle Sekibaşı'nın yanı başındaydı

Ve bazı yerlerin adı vardı mekânı sorulmazdı

Mesela bir bakkalımız vardı,

Bir de Memiş Amcamız

Marketlerin, alış veriş merkezlerinin olmadığı zamanlardı

Ekmeğimizden yağımıza, tuzumuzdan deterjanımıza varasıya kadar

Neye ihtiyacımız varsa mahalle bakkalımızdan alırdık

Memiş Amcanın bakkal dükkânı

Küçük mucizeler dükkânından farksızdı

O küçücük, evin bir köşesinden bozma bakkal dükkânında aklınıza ne geliyorsa hepsi vardı

Şaka gibi, inanılır gibi değil, değil mi?

Ve dükkânına gelen hiç bir çocuğu eli boş göndermezdi

Anlayacağınız ağlayarak gelseniz bile

Gülerek çıkmamanız imkânsızdı

Kıtlık zamanlarıydı

Garibanlık desen gırtlağımıza kadar dayanmıştı

Ama çocukluğumuz öyle miydi ya?

Hele ki Memiş Amca gibi zeytin ağacı gibi

Gönlü, sofrası, kesesi bereketten dolup taşanlar eksik değilse

Değmeyin keyfimize

Yokluk zamanlarının

Tütün kokan, dostluğu hep başak veren

Dünyanın en zengin çocuklarıydık

En azından o zamanlarda gadın Muğla'mızın zengin çocuklarıydık.

Vesselam...