Seksenlerde Çocukluk Doksanlarda Gençlik

Sanıyorum ve umarım yanılmıyorumdur; hepimiz büyüklerimizin biz sizin yaşlardayken; biz çocukken, bizim gençliğimizde diye başlayan her cümlesinden kızıp, bozulduğumuz olmuştur. Ama gerçekten de öyle. Bizim çocukluğumuz da bir başkaydı, gençliğimiz de. Hayata 70'lerin başında adım atan herkes o sıkıntılı yıllarda çocuk olmanın zorluklarını ve o zorluklarına rağmen güzel ve doğal yanlarını elbette ki hatırlar. Hele bir de orta halli bir ailenin çocuğuysan kardeşlerinle paylaştıkların o kadar çoktur ki say say bitmez.

Oyunların, oyuncakların,  katığın, kıyafetlerin vesaire vesaire. Yeri gelir babandan harçlıkta isteyemezsin. Yeni bir ayakkabıyı bırakın onları naylon bir topu bile istemek gücüne giderdi.  Zor yıllardı o zamanlar. Oyunları bile garibandı; seksek gibi, yedi kiremit gibi, haşatı çıkmış naylon bir topla sokak ortasında mahalle maçı gibi... Anlamadık çocukluktan gençliğe nasıl geçiverdik? Ne kadar çocuk kaldık, ne çabuk büyüdük de genç oluverdik?

O kadar yokluk içinde sinema günlerimiz, ailece çay bahçesi faslımız eksik olmazdı. Baban orta direk bir memur ise bırakın kendinize ait bir odayı tahtadan bir divanda geçen gecelerin sabahına uyanırsınız. Ve o divandan arta kalan parçalardan yapılma adına sehpa deyin ya da küçük çalışma masası yani ne derseniz deyin iç kısmı kitaplık üstü çalışma masasıdır. Kiralık evlerde geçen hayatınızda evinizin bahçesindeki ağaçtan meyve almak bile haramdır. Annenize göre mal sahibinden müsaade alınmalıdır. Böyle büyüdük biz ilk önce hakkın olmayan bir şeyi el sürmemeyi öğretti anamız babamız bize. Analarımız yazın tütün tarlasında, kışın kâh küçük yerel imalathanede kâh dağlarda ormana yeni bireyler katmanın, onu bakıp büyütmenin bedeli amele başının layık gördüğü ücretle çorbada bir parça olsun tuz olmaya çalışarak geçirdiler ömürlerinin en güzel zamanını. Bizler gelince çocuk mu yoksa genç miyiz bilemeden en azından okul harçlığımızı çıkaralım ya da yarınlar belli olmaz hiç olmazsa bir mesleğimiz olsun diye arkadaşlarımız deniz kıyılarında eğelenirken lokantalarda,  çay bahçelerinde kâh garsonluk kâh komilik kâh da aşçı yamaklığı yaparken uykumuzun en tatlı yerinde uyandırılıp tütün tarlasına aileye yardıma götürülürdük. Ya yorulduğundan haberleri yoktu. Ya da mecburlardı. Bir yevmiye eksik öder para da çocuklarımıza kalır diye. Yine de 8'0lerin çocuğu 90'ların ise genci olmak başka güzeldi. Yaşamayan bilmez masal gelir şimdiki nesile. İnsanın gözlerinden bir iki damla yaş gelir o günleri hatırlayınca. Şimdi ise garip bir tebessüm biraz can yakan,  biraz da hasretle.

01.02.2015 Konya