Sınıfta Kaldık

Adana'ya varınca yolumu gözler acının ilk izleri

Desem ki gideyim Hatay'a varayım

Harabeler, yıkıntılar ilk Dörtyol'da karşıma dikilir

Ölümün, garipliğin soğuk nefesi İskenderun, Arsuz'da bekler beni mahzunca

Yol üzerinde Belen vardır inmeden Amik ovasına

Orada da acılar, sessiz ve çaresiz çığlıklar hükmünü sürmekte

Yaklaştıkça medeniyetler şehri Hatay'a utancından yerin dibine girmiş adımlar

Virane, darmadağın olmuş mahalleler, caddeler, sokak araları

Sanki üzerine unutulmuşluğun, vazgeçilmişliğin bombaları yağmış da

O yüzden paramparça aileler,

Yerler bir olmuş her köşesindeki evler

Samandağ, Defne Çevliği, Harbiyesi, Kırıkhan'ı

Her bir yerinde ölümlerin haykırışı yükselmekte göğe

Sükût içinde kulakları sağır etmekte

"Neredesiniz, neden bu kadar geç kaldınız?"

Ne fayda, var mı ki çığlıklarını duyan?

Geç kalınmıştı belki habersizlikten, belki de çaresizlikten

Ölü canlar yurduydu artık bu kadim kent

Enkazların altında günlerce biçare kalanları, kayıplarıyla

Tesellisi, ibretlik hayata dönüş mucizeleri içinde şükürlerini barındıran

Bağrında basacak yer kalmamıştı ve hatta isyana yakındı toprağın en kara alın yazılısı

Kadını, erkeği, çoluğu çocuğu bu kadar cana yazık değil mi?

Nasıl kıyar vicdanlara sığmayan insanoğlunun gözünü toprak doyurasıca para hırsı

"Asi" bile kan kırmızı yasa boyanmıştı,

O bile utancından yerin dibine girmişti hem de çoktan

Oradan çevirince yönü Osmaniye, Nurdağı, Gaziantep yoluna

Gözüme buzdan damlalardan bıçaklar saplanır

Geçmeden Nizip'ten, İslahiye'den tarafa

Kahramanmaraş, Elbistan, Pazarcık aman ALLAH'ım can can üstünde kalmamış,

Yerle bir olmuş gönülden haneler, etrafta sayısız cansız can parçaları

Kilis, Gaziantep, Urfa, Malatya, Diyarbakır farkı yok birbirinden

İnsan bedeniden ödün vermekten

Haneleri yerle bir etmekten

Sonra, yolum ona varır

Bir başka öksüz, bir başka yetim şehir

Hani var ya Adıyaman yolu duman

Vay vay yavrucağım...

Tam da öyle bir haldeyim işte mahcup ben Adıyaman'a varınca

Göz gözü görmez tozdan topraktan

Ev ev üstünde kalmamıştır, ömür ömürde, ömür beden üstünde

Feryat figan çığlıklar

Ağıtlar baş göz edilmekte acıdan kara gelinlerle

Toroslar'dan öte yanı

Bir birinden farksızdı

Adım başı ölüm kusan tabiatla savaştan

Evi ayakta temel tutardı

İnsanı ayaklar

Dimdik arşa yükselirdi mağrur başlar

İnsanlığı ayakta tutardı

Ar, namus, edep...

Başka türlüsüne de aklım ermez doğrusu

Dinler çoktur, vicdan ve ahlak yekten tek baki

Korkarım elimize yüzümüze bulaştırdık

O yandaki canlar can derdinde, ölümle boğuşurken

Bizler, bizler kendi derdimize düşüp, gururumuzla kirlendik

Boyun eğdik nefsimize

Ağır geldi omuzlarımıza bu yük

Hepimiz bu yüzden sınıfta kaldık.

Vesselam.