Çocukluğum

Herkesin, hele ki bizler, 70'lerin sonu çocukluğuna, 90'ların başı gençliğine denk gelen bir taraftan şanslı, diğer taraftan ise bir o kadar bahtsız bedevi, talihsiz bir nesildik, bizler 70'lerin başında merhaba diyen dünyaya.

Gelelim kendi çocukluğuma...

70'lerin ilk adımlarının birinde, zemheride bir ikindin vakti, göç yolunda merhaba demişim, selamın aleyküm dünya ben geldim demişim.

Eksik kalmış ki bir şeyler bünyemde ya hazır değillermiş gelişime ya da istemeye olmuşum, istenmediğim daha o günden hissettirmiş varlığını.

Neyse, biraz da güzel şeylerden mi konuşsak; yokluğun kol gezdiği, kıt kanaat geçinilen o günlerde yaşadığım çocukluk fena da sayılmazdı. Eğlencesi, macerası bol, yorgunluğu, ezası boldu. Lâkin yüzlere gülümseme bir şekilde konuverirdi.

Sevincim, mutluluğum, heyecanım saman alevi gibi tez parlar, tez de sönüverirdi.

Çocuk yaşlarda tanıştım elin acı lokmasıyla, uzun bir müddet böyle geçti yazlarım. Kâh tütün tarlasında harcanıveren çocukluğum, kâh el işinde nasıl geçti habersiz gençliğim.

Bu zaman sürecinde düşünüyorum, anamla geçen zamanın yanında babamla yaşadıklarım, hatıralarımın esamisi okunmaz, anlayacağınız mum yakta ara. Sever miydi onu da bilmem. Belki severdi göstermezdi belki de sevgisi bana kıttı.

Hep şöyle olurdu duam.

"Allah'ım bir gün evladım olursa ne yokluk göstermek nasip olsun, ne de yokluğumu göstermek! "

Kendi kendime söz vermiştim, babam gibi olmayacaktım, babama benzemeyecekti babalığım. Yeri gelir arkadaşı olacaktım, yeri gelir sırdaşı yeri gelince de değil de her daim gölgesi, çınarı, hiç korkmadığı, çekinmediği babası.

Oldum mu, olabildim mi oğluma sormak en doğrusu. Çünkü insan kendi eksiklikleri, kendi hata, kendi yanlışlarını görmez, görmek istemezmiş. O yüzden çocuktan almak en güzeli doğru haberi.

Elbette her günümüz sıfır hatayla geçmez ne eş, ne de çocukla. Zaten öyle de olsa en büyük sorundur. Sorunsuz yaşamak eğer öyleyse batan gemiyi kurtarmak için taviz veren verenidir ilişkilerde.

Bir gün oğlumun gençlik yılları, gençlik başında duman ve ergenliğin iyice yerleştiği vakitler de şöyle demişti yeni taşındığımız bir beldede( ki mesleğim gereği biz istemesek bile istemeden tayin hengâmesi yaşayabiliyorduk).

Eğitim serüveninin Lise dönemi için yolun yarısı bir zamanı yaşarken atamam sonucu yeni bir kent, yeni bir serüvenin başlarında evet aynen şöyle demişti oğlum;

" Biliyorsun değil mi baba, buraya gelmeyi ben istemedim, benim seçimim değil burada olmak! "

O zaman şöyle dua ettim, "inşallah oğlumun öyle bir mesleği olsun ki sıkça atama görüp ailesi yeni yerler, yeni zorluklar görmesin, bilmediği coğrafya ve kültürlere alışmak zorunda kalmasın ki çocuğu güçlük çekmesin! "

Bu diyalog oğlumun yeni şehirde, yeni okulunda arkadaş edinememe problemi üzerine oğluma "edineceksin babam, alışacaksın!" demem üzerine bu diyaloğu yaşamıştık.

Oğlum büyüdü, okulunu muvaffakiyetle bitirdi. İstediği iş ve bölümde çalışıyor ve evli.

Oğlum ne iş mi yapıyor?

Diş hekimi sevdiği şehirde, sevdiği işi icra ediyor. İstemediği sürece ataması çıkmaz.

Ne kadar şanlı değil mi hem kendisi, hem eşi, hem de doğacak çocuğu?

Yeni şehirler, yeni insanlara alışmak gibi sorunları olmayacak. Sanırım duam kabul oldu. Mutlu olmam lâzım değil mi?

Evet, mutluyum ama kısmen.

Oğlumla çok sık görüşemiyoruz, malum işleri yoğun. Eşi ile yoğun bir tempoları var. Aslında bir telefon mesafesi uzaklığındayız her ne kadar gelemeseler, gidemesek de.

Bir telefon uzaklığında.

"Anne ya da baba nasılsınız, iyi misiniz? Bizler iyiyiz çok şükür, iyi bakın kendinize sizleri seviyor ve çok öpüyoruz. "

Sanırım 1 dakika bile tutmaz, bir ALO!

Sanırım duamı eksik etmişim.

Neyse sağlık sıhhat yerinde olsun da

En nihayetinde...

Ölüm de var...

Aşk ola