Çocukluğumuzdan Kalan

Sisli hatıralardan buğulu, yaşlanmaya yüz tutmuş gözlerden o günlere ait hatıralarımın kalan belki de son kalıntılarıydı. Dar sokakların sadece madden sınır koyabildiği önünde kendi hayatları yani kendine has avlusu olan, çatısı oluklu kiremitli bacası, mimarisi yöreye ayrı bir değer katan kimisi tek kimisi de iki katlı, içten merdivenli, iki göz odalardan ibaret içi huzur ve en sade mutluluk dolu evlerden oluşan; her biri koca bir aile gibiydi. Çocukluğumuzun yaşandığı ya da yaşatılamadığı mahallelerimiz yani mahallemiz. Ne gönüllerde ne de kapılarında kilit vurulmuştu o zamanlar. Her hanesinin ayrı bir hikâyesi, ayrı bir şehre geliş mazereti vardı doğdukları köylerini terk etmek adına. Orta direğe hapsolunmuş babalara, eşlere bir nebze de fayda olabilmek adına çocuklar çocuklarından, kadınlar kadınlıklarından, yuvalarının yani çocuklarının mutluluğundan, umutlarından, beklentilerinden çaldıkları zamanlarda hiç olmadı ya çarşı pazar masrafını karşılamak adına ya da çocuklarının okul ihtiyaçlarını yük edinmemek için evin

Erkeğine gündelikçi hayatlar yaşadılar. Ya tütün tarlasında ya da orman da amele yani o hayata tutunmaya çabalayan fidanlara can vermek adına hayat tükettiler, çile yüklediler kendi hayatlarına. Zaten kazandıkları üç kuruşun bir kısmı posta başı denen aracılara gitse de mutluydular. Kendi mutlulukları tükense de etrafındakiler için mutluluk tükettiler. Evlat olmuş, eş olmuş, konu komşu olmuş fark etmezdi onlar için. Onlar o kadar mucizevi insanlardı ki inanamazsınız. İmkânsızlıklardan imkânlar, kendilerine bile zaman yaratmasını bilirlerdi onlar. O zamanlarda kadın olmak da zordu, çocuk olmak da. Ne kadar da hüzün de biriktirseler, ne kadar da sevinçleri kursaklarında kalsa da onların mutlu olabilecek şeyleri bulma konusunda maharetlerine diyecek yoktu. Öyle evlilikleri pamuk ipliğine de bağlı değildi. Onlar yuvadan vazgeçmek için değil de o yuvayı ayakta tutuma adına mazeretler üretirlerdi. Sanırım bu zamanlara biraz da olsa sağlıklı nesil bırakmalarının sebebi de bu olsa gerek. Babalar da hem yuvasının çilekeş, vefakâr kadınlarına hem de çocuklarına sevgilerini göstermese de hissettirmede üzerlerine yoktu. O ailenin emekçileri kendilerine kalmasa da çocuklarına ve eşlerine paraları hiç mi hiç tükenmezdi. Sanki azaldıkça çoğalıyor gibiydi. Komşular komşuluklar ise bir başkaydı doğrusu. Dedikodusu boldu ama kimseye zararı da yoktu doğrusu. Sohbetler kimi zaman tütün tarlasında, kimi zaman kahvede, kimi zaman ise kapı önlerinde başlar komşu ziyaretlerinde son bulurdu.

Mahalle bakkalımız, yazlık çay bahçemiz ve sinemamız tek lüksümüz ve de eğlencemizdi. En garibanımız bile sinemadan mahrum etmezdi kendini ve sevdiklerini. Bir de bulunduğumuz beldenin futbol takımının maçları ise bir başkaydı. Zemin topraktan da olsa sadece bedenlerde bereler olurdu. O da düşmeden kaynaklı. Ne oynayanın ne de seyredenin kin ve nefreti yoktu. Kimsenin kalbi de kırılmazdı, kırılan en fazla bedendeki uzuvlarda olurdu. O da oynayanlarda yaşayan amatör ruh aşkından yaptıkları işin hakkını vermek adına çaba kaynaklı kasıt olmazdı yani. Galibiyet sonrası coşkular ne kadar ortaksa, mağlubiyet sonrası üzüntüler de o kadar ortak. Herkes her şeyi kendinde yaşardı, sevinçleri ne kimseyi tahrik eder ne de üzüntüleri mutlu. Malzeme de yapılmazdı o zamanlar adı bile geçmeyen reyting uğruna top sahasında yaşananlar; siyah gömlekli bu oyunun saha içindeki tek patronu olan hakemler ise gizli kahramanlarıydı aslında ve bir o kadar da babacandılar. Sırf bu yüzden gördükleri saygıda sınır yoktu. Tek sınır iki düdük sesi arasıydı, maçın başı ve de sonu. O zamanların biz çocuklarına gelince; oyunlarımız o kadar iştahlı, o kadar eğlenceli ve ortaklaşmalı idi ki, zaman nasıl geçti anlamak mümkün olmazdı. Kimimiz dar sokak aralarında taştan kalelerle top oynarken, kimimiz ise bezden bebeklerle çocukluğunda en doğal aile kurma eğitimini oyunda yaşarken havanın karardığını bile anlamazdık. Ta ki annelerimizin mahalleyi çınlatan çığlıklarını duyana kadar. Kimi misket der kimisi de bilye onlarla oyunlarımızda başkaydı, gazoz kapaklarından yaptığımız fırfırlar, üç para ile gol atmaca oyunları, rengarenk taktak oyuncaklarının ömrü de yetmedi günümüz Ççocuklarına. Daha lunaparkların keyfinden bile bahsetmedim sizlere. Kimimizin çocukluğu mu önceydi yoksa yetişkinliği mi hiç mi hiç belli değildi. Kimimiz tütün tarlasında keletir yani sele gölgesinde ya da içinde kendi bulduğumuz oyunlarla, kimimiz ise ya mahalledeki küçük işletmelerde ya da bir usta yanında şayet okumaz ise bir mesleği olur düşüncesi ile kalfa olarak hayata geçti çocukluğumuz. En büyük maceralarımız komşu bahçelerinden meyve aşırmak, sapanla kuş avlamak bir de ne kadar tehlikeli de olsa sulama havuzlarında serinlemek; çocukluk işte! Her ne olursa olsun tekrar tekrar yaşanmaya her zaman layık ve hak eden mekânlar ve zamanlardı o zamanlar.

Şimdi düşünüyorum da şimdiki çocuklar mı şanslı yoksa o zamanki çocuk olan bizler mi? Onlar mı mahrum çoğu şeylerden yoksa bizler mi? Şimdi yüksek yüksek binalardan önce birbirimizin arasına çektiğimiz setler, duvarlar var. Belki bir mahallenin bir siteye sığmasını bırakın belki bir apartmanda barınıyor ama bir mahalle etmiyor. Herkes birbirine soluk mesafesinde yakın ama bir selam mesafesinden bile uzak. Ne kadar tezat değil mi? Ben çocukluğumdaki mahallemi özledim.  O zamanki komşulukları, çocukları, arkadaşlıkları,  dostlukları özledim. Şimdi ben kime hesap sorayım, kim verecek bana o günlerimde yaşadıklarımı?

Zaman ne kadar tüketse de kendini ve bizi; tekrar tekrar o zamanları yaşasak olmaz mı? Çocukluğumuzun çocukları ile çocuklarımızın çocukluğunu buluşturmanın mümkün olması için neler verilirdi neler? O zamanlar bir resim karesinde ya da bir film şeridinde olmasa bile ömür ve de gönül defterinde hoş bir hatıra olarak bizimle yaşlanıp gidecek. Geriye baktığımızda, o günleri andıkça ne kadar tebessüm etsek de mutlaka içimizde her zaman ince bir sızı sızlanıp duracak.

Vesselam ki aşk ola...

28 Mart 2015 Cumartesi