ZAMANIN AHLAKI

İnsanın hayatı, saniyelerle ölçülen bir mucizedir.

Bir nefes, bir bakış, bir an… Hepsi bir daha geri dönmemek üzere geçip gider.

Bu yüzden zaman, aslında varlığın özüdür.

Zamana nasıl davrandığın, hayata nasıl davrandığını gösterir.

Ve işte burada başlar, “zamanın ahlakı.”

Her çağın kendi hırsızları vardır.

Eskiden sadece mallar çalınırdı, şimdi daha çok vakitler çalınıyor.

Birisi boş konuşur, senin yarım saatin gider.

Bir diğeri gereksiz bir toplantı yapar, günün boşa geçer.

Bir bakarsın, telefon ekranına dalmışsın; fark etmeden ömründen bir zaman parçası eksilmiş.

Zaman hırsızları artık kapı kırarak değil, bildirim göndererek giriyor hayatımıza.

Üstelik bu hırsızlık çoğu zaman fark edilmez.

Çünkü gönüllü olarak teslim ederiz vaktimizi, dikkatimizi, huzurumuzu.

Oysa zaman, hiçbir sigorta poliçesiyle korunmaz.

Bir kez kayboldu mu, sonsuza dek yitirilir.

Bu yüzden en büyük farkındalık, “Ne için zaman harcıyorum?” sorusunu dürüstçe sorabilmektir.

Ömür, kum saati gibi akar; ters çevirmek mümkün değildir.

Bu yüzden kimlerin, nelerin seni oyaladığını fark etmek, insanın kendine borcudur.

Ömrünü çalanlar yalnızca insanlar değildir.

Erteleme alışkanlığı, gereksiz endişeler, anlamsız öfkeler…

Hepsi sessiz birer ömür hırsızıdır.

Yıllarca “vakit var” diyerek yaşarsın.

Sonra bir sabah aynaya bakarsın:

Zaman seni almış, yerine yorgun bir benlik bırakmış.

Ömrünü, hak edenlerle paylaş.

Her gününü anlamlı kıl, her anını değerle doldur.

Çünkü bir insanın en büyük kaybı, başkasına kaptırdığı zamanı değil; kendine ayıramadığı zamandır.

Dakiklik, yalnızca saatle değil, saygıyla ilgilidir.

Birine “beşte görüşelim” deyip altıda gelmek, aslında şunu söylemektir:

“Senin zamanın benimkinden önemsiz.”

Oysa dakiklik, bir tür vicdandır.

Zamanında gitmek, sözünde durmak, bekletmemek…

Hepsi, karşındaki insana “Sen değerlisin” demenin başka bir yoludur.

Dakik toplumlar, planlıdır.

Planlı toplumlar, huzurludur.

Çünkü zamanına sahip çıkan insan, hayatına da sahip çıkar.

Dakiklik, zamanın içinde gizli bir ahlaktır:

Kimseye zaman borçlandırmaz, kimsenin ömründen çalmaz.

Zamanın ahlakı, görünmez ama hayatın her alanını belirler.

Birine geç kalmak, bir sözden dönmek, bir işi ertelemek…

Hepsi küçük gibi görünür ama aslında bir ömür disiplini meselesidir.

Zamana saygı duyan insan, kendine ve başkasına da saygı duyar.

Çünkü zaman, sadece geçip giden bir ölçü değil;

Vicdanın, farkındalığın ve karakterin aynasıdır.

Zaman seni tüketmeden önce, sen zamanı değerlendir.

Yoksa bir gün, ömrün aynasında şu cümleyi duyarsın:

“Ben seni beklemiştim.”