TOPRAĞIN ALTINA SIĞMAYAN HIRSLARIMIZ

İnsanoğlu… Kendi sonunu bile bile yaşayan tek varlıktır. Ölümün kesinliğini bilmesine rağmen, onunla yüzleşmekten en çok kaçan da yine o dur. Bir tabutun içine gireceğini, bir avuç toprakla örtüleceğini bilirken; sanki hiç ölmeyecekmiş gibi yaşar. Çünkü insan, ölümün bilincine varmakla yüzleşmek arasında derin bir uçurum bırakır kendine.

Sabah kalkar, işe yetişir, hesap yapar, borç öder, yatırım yapar, ev alır, araba değiştirir, çocuğuna miras bırakmak için çabalar. Oysa hiç düşünmez: “Benim asıl mirasım ne olacak bu dünyaya? Bir iyilik mi? Bir tebessüm mü? Yoksa bir yığın kavga, dargınlık ve tamah mı?”

İnsanoğlu, toprağın altına sadece bedenini götüreceğini bilir. Ama buna rağmen toprağın altına sığmayacak kadar büyük hırslar taşır kalbinde. Ne tuhaf değil mi? İki metrelik bir çukurun, üç katlı bir villa kadar bile kıymeti yok gözümüzde. Oysa asıl gerçekliğimiz orası…

Her gün gazetelerde ölüm ilanları okuruz. Her selâda ürpeririz bir anlığına. Sonra hayat bizi hızla geri çeker. Çünkü dünya çok bağırır; aldatıcıdır, cilalıdır, gösterişlidir. Oysa ölüm sessizdir. Ne sosyal medya hesabı vardır, ne manşet olur. Ama hep en yakın yerdedir, en gerçek hâlidir yaşamın.

Ve en acı olan şudur: Mal da mülk de kalır, insanın sadece ameli, hatırası ve duası yürür ardından. Cebine koyamazsın tapu senedini, banka dekontunu, kaç daire olduğunu. Ama koyarsın bir yetimin duasını, bir annenin gülüşünü, bir dostun gözyaşını…

O yüzden bir an durup kendimize sormalıyız:

“Bu kadar koşturmaca niye?”

“Hak ettiğimden fazlasını istemek bana ne kazandıracak?”

“Arkamdan hangi cümleyle anılmak isterim?”

Ve en önemlisi:

“Ben ölümü bilerek mi yaşıyorum, yoksa unutarak mı?”

Kıymetli dostlarım… Bu yazıyı okuduğunuzda bir anlığına da olsa durun. Çünkü bu satırları sizinle birlikte kendime de yazıyorum. Ölümü hatırlamak için illa bir kayıp yaşamamıza gerek yok. Belki de en büyük uyanış, hayatın tam ortasında, henüz yaşıyorken olur.

Sözün özü:

Sonsuzluğu hayal eden bir kalp, geçici olanla kendini kandırmamalı.