Zincirin Halkası Olmak. 1. Bölüm

Hepimizin bir anne bir de babası var. Bazıları hayatta bazıları bu dünyadan göçmüş iyi yada kötü anıları kalmış bizlere yadigar. Onlar olmadan dünyaya gelebilme ihtimalimiz yok.

Peki herkesin kafasındaki anne ve baba tanımını sorsam bana nasıl cevaplar verirdiniz?

Haydi şimdi sorun kendinize anne baba deyince ne geliyor aklınıza.?

Büyük çoğunluk öğretilen tanımları dile getirebilir. En basit haliyle Anne çocuğu dünyaya getiren, büyüten evde çocuklarına bakan; Baba ise dışarda çalışan eve para getiren ailenin reisi olan bir kişi diye tanımlanıyor.

Peki gerçekte sizde bu tanım nasıl?

Uzmanlar bu tanımın temel olarak 4 farklı tipte ebeveyn olduğu doğrultusunda değişebileceğini savunuyor.
1. Otoriter
2. Müsamaha gösteren
3. İhmalkâr
4. Dengeli
Elbette sınıflandırmalara her zaman temkinli yaklaşmak gerek diye düşünüyorum çünkü her ailenin ve çocuğun dinamikleri farklı. Çocuklarda da oluşan inanç kalıpları bunlara göre şekillenip hayatlarını etkileyecek şekilde onların köklenmesine inanç kalıpları oluşturmasına neden oluyor. Çocuklukta buna göre hayat kalıp ve inançları kurgulanıp şikâyet etseler de Atasal tekrar oluşturan bireyler ile yeni nesiller oluşuyor. Bu kırılmadan devam eden uzun birçok farklı  zincirler meydana getiriyor. Her halka bir birey olarak kendi atasının genetik mirasını devralıyor. Oysa zincir halkalarındaki deformasyonların bir yerde koparılıp kendini düzelterek kendinden sonraki halkaların tamamen yeniden düzgün bir biçimde kendi farkındalığı ve doğrultusunda yenilenmesi, düzeltilip kendi olmayı başarabilmesi şart. Yoksa her halka kendisi olamadan bu dünyayı sadece bir önceki yada birkaç kuşak önceki atası olarak yaşar.

Atalarımızdan kesinlikle çok şeyler öğrenmeliyiz, öğreneceğiz de tabi ki; onlar bizden önce dünyaya gelmiş burayı deneyimlemiş tecrübe sahibi olmuş bireyler. Yol göstericiler...

Bizler ya da bizden sonraki yeni gelen her nesil bir önceki atasına unuttuğu bilgeliği saf olarak aktarmayı onlarda dünyada edindikleri bilgiyi bize aktarmayı koşulsuz sevgi ile aktarmalı. Bu devir diğer tüm varlıklarda hiçbir kesintiye uğramadan doğru bir şekilde aktarılıyor; İnsanoğlunda ise bu bilgi aktarımı özgür iradenin devreye girmesinden dolayı kesintiye uğruyor. Yani İnsan hayata hep farklı bakış açılarıyla bakabildiği için bu döngüyü kırıyor.

Bunu en çok ailemiz içinde yaşarız ve onlardan aldığımız genetik bakış açısı kodları, onların bakış açılarını kendimize aitmiş gibi yaşamaya başlarız. Yargılar, tanımlar, davranış modelleri, her ailede farklıdır ve coğrafyaya, inanca, toplumsal kültür yapısına göre değişir.

Kişi yargılanmamak için, sevgiden uzak kalmamak için ve ötekileştirilmemek için devamlı kendi öz tasarımını fark etmemek adına yol almayı seçer. Kısaca kendi olamaz bir türlü...Bazıları çabuk fark etse de aile içinde dışlanma yaşayacağı endişesini değersizlik ve sevgisizlik hisleri ile beslemeye başlayarak hayatta hep sevgi isteyerek yaşar. Bu his anne den ve babadan direk geçer. Halbuki onların bilmedikleri bu ya da unuttukları bu değerleri evlatları doğarken onlara öğretebilme, tekrar hatırlayabilme onlarında öğrenebilme şansını verir. Bu süreç her iki taraf için muazzam bir şanstır. Bu şansı değerlendirebilen anne ve baba kendindeki ailesi ile ilgili yarayı da şifalandırır. Çocuğunda ki süre gelen bozulmuş halkayı da keserek yeni bir halka ile zinciri yeniler. Eğer bunu başaramaz ise ailedeki bazı çocuklar bu görevi üstlenir. Ailesindeki bu dönüşüm kolay olmaz.

Çocuğun bu görevde başarılı olması için iyice güçlenmesi gereklidir. Güç güçlükleri aşabildiği sürece gelir. Civcivin yumurtadan kabuğunu çıkış sürecini hepimiz biliyoruz, (bilmeyenler internetten çok kolay izleyebilir.)  Civciv hayata yumurta kabuğunu kırarken topladığı güç ile hazırlanır. Tıpkı bizlerin sıkıştığımızda nasıl kurtulmak için güç toplayarak yürüyorsak işte o da öyle... İşte o çocukta hayatını bu bozuk zinciri yenilemek için adayabilir. Hayatında yaşadıklarının anlamına vakıf olursa ruh ve bedenine sahip çıkarak çözer yoksa yüklendiği bu misyonun altında ezilerek atalarına devamlı öfke, hırs, özlem, nefret duygularını arttırarak ve onlara takılı kalarak yaşar. Onları affedebilirse yoluna devam ederken huzurlu ve sağlık yaşamaya bolluğunu bereketini arttırmaya da devam eder. Affedemez ise bedenine ve ruhuna zarar verir, sağlığınız bozar, para mal mülk ile sıkıntı yaşamaya devam etse de kendi yolunu çizmekte çok zorlanır yada çizemez

Her birimiz aynı döngülere takılmışızdır. Bazılarımız yolumuza devam etmek için kırılmış, gücenmiş olsa da savaşçı olup bozuk halkayı çıkarıp yenisini oraya takmaya çalışmış ta olabiliriz. Burada önemli olan zincirlerden oluşan örgüyü doğru örebilmektir. Burada amaç, ne bozuk halka için yok etmek ne de kendi başına onu yok sayıp yeni örgü yapmaktır.

Kısaca ne okyanustan ayrılıp kendimize okyanus gibi davranılması için yırtınmak ne de damla olup kendimizi yok saymak. Özünde bütün olmak, bir olmak, kabulde ve teslimde olmak yatarken. Annemizin anneliği ya da babamızın babalığı kendi anne babasında öğrenmediği, öğrenemediği gerçeği ile yüzleşmek gerekir. Tabiki kolay değil. Ama onu da bir zamanlar tıpkı sizin gibi güzel ve saf bir varlık olarak doğduğunu aynı sıkıntıları yaşadığı gerçeği ile onlarında bu cendereden geçtiğini unutmamak gerek. Ne olursa olsun size elinden geldiğince, bildiği kadar en doğru şekilde davranarak yetiştirmek için çabaladığından emin olmak, bu yaklaşım ile durup düşünmek onunla yüzleşmek ne kadar güzel olurdu değil mi?

Hatta hatalarını affedebilmek, incitmeden incinmeden konuşup her şeyi anlatabilmek…

İşte o zaman herkes kendi oluşturduğu hapishaneleri yıkıp iki tarafı da özgürlüğüne doğru gidebilmesi için serbest bırakacaktır. Bunu yapmaz ya da yapamaz ise bu yük her iki tarafın da çökmesini kolaylaştıracaktır.

Bunu yapamadığında hayatınıza annenizi ya da babanızın kopyasını eş olarak getirirsiniz ya da oğlunuzu, kızınızı doğurursunuz. Ve zincir devam eder…

Kısaca kurtuluşunuz yok…

Ya varsa!!!

devamını bir sonraki yazımda okuyabilirsiniz?

Sevgi ve Işıkla 

AYSUN GÜVEN

Ruh Beden tasarımı