Kumsaldaki Ayak İzi

Adamın biri yaşamını hep yalnızlıklar içinde geçirip yaşamış ve artık vadesi gelmiş ve ölmüş. Hikaye bu ya, melekler sorguya gelmişler.

Melek “söyle bakalım hayatını nasıl geçirdin” diye sormuş”

Adam son derece sinirli, kızgın ve öfke dolu olarak “utanmadan bana bunu nasıl soruyorsunuz” diye çıkışmış meleklere.

Melek şaşkın! ne olduğunu da anlamaya çalışırken soru sormanın doğru olduğunu düşünerek sorularına devam etmiş.

“Seni yaratan güç yarattığı hiç kimseyi yalnız bırakmaz seni neden bıraksın? Burada bir yanlış anlaşılma var. Anlat bakalım nedir sorun?

Adam çok üzgün bir şekilde başlar anlatmaya…

“Ben doğduğumdan beri yalnızım, annem babam hiç olmadı tanımadım onları. Arkadaşım olmadı, yoldaşım, dostum olmadı. Sevgilim olmadı, eşim çocuğum kimsem olmadı. Kısaca yalnız yaşadım, yalnız öldüm. Çok sıkıntılar çektim halin nedir ne durumdasın, bir şeye ihtiyacın var mı diyen olmadı. Hani beni hiç bırakmayacaktı, neredeydi yanımda hiç yoktu diye serzenişte bulunur.

Melek” bir bakalım gerçekten söylediğin gibi mi bakalım hayatın” der ve gerçekten dediğin gibi mi bakalım diye adamın hayatına ait bir ekran açar. Açılan ekranda uçsuz bucaksız bir kumsal, içinde hiç balığın olmadığı uçsuz bucaksız bir deniz, havada uçan bir kuşun bile olmadığı masmavi bir gökyüzü…

Melek çok şaşırmış, gerçekten de hayatında hep yalnız olmuş görünüyor. Adam haklı olduğunun ispatı ile dimdik durarak Meleğe döner “gördün mü” der. “Hani Yaradan yalnız bırakmazdı ama beni  bıraktı dedim sana”

Meleğin kafası karışmış sahili iyice incelerken birden iki çift ayak izine rastlar ve “bak sana yalnız değilsin demiştim bak ayak izlerine iki çift iz var orada, biri senin biri Yaradan'ın ayak izi. O seni hiç yalnız bırakmamış ki “

Adam yalnız olmadığının ferahlamasını tam yaşamışken birden yine umutsuzluğa düşüverir çünkü ayak izleri kumsalın ilerisinde teke düşmüştür. Ve meleğe yine serzenişte bulunuz “sen de beni kandırıyorsun bak işte beni yalnız bırakıp gitmiş kumsalda yalnız kalmışım ve tek yürüyorum.

Melek bu sefer kahkalarla gülmeye başlar “yoksa sen o izlerin sana ait olduğunu mu düşündün o Yaradan'ın ayak izi. Sen o zaman o kadar güçsüz ve yorgundun ki o zamanı kolay geçirmen için seni sırtına alıp sırtında taşıdı” der.

Hayatta hepimiz altından kalkmakta zorlandığımız yükleri kaldırmak zorunda kalırız. Bu yükler bizim kendi kabuğumuzu kırabilmemiz için geçirmek  zorunda olduğumuz süreçtir. Bizler gücümüzü o kabuğu kırmaya çalışırken kazanırız.

Bu süreci ne kadar uzatırsak o kadar zorlaştıracağımız bir zamanı alanımızda tutmaya devam ederiz. Aşmaya çalışma, adım atmak, yenilmeden tekrar tekrar denemek bizim gücümüze güç katar. Çok zorlanırsak bilmeliyiz ki bu hikayedeki gibi zaten yaratıcı güç bizi destekleyecektir ve ayağa kalkmamız için her an yanımızda olacaktır. Hani derler ya sadece bunu bil ve emin ol bundan.

Sevgi ve şifa ile

Aysun Güven

Ruh Beden Tasarımı

aysunguvenym@gmail.com