Ağlamak

İnsan doğarken nefes alabilmesi için ağlamaya ihtiyaç duyar. Ağlamak ile ciğerleri açılır ve büyük bir acı çeker. Bu hem refleks hem de ilk tepkidir. Sonra ağlamak ihtiyacını dile getirebilmesi için konuşana kadar iletişim şekli olarak devam eder.

Eğer çocuğun bu iletişim şekli, konuşarak iletişim kurması desteklenmezse çocuğun iletişim şekli değişir. Ebeveynler tarafından her ağladığında ne istediği algılanarak yapılırsa çocuk iletişimi sadece ağlama eylemiyle kurar.

Bu eylem çocuklukta geç konuşma, uyumsuzluk, şiddet ve mutsuzluğa dönüşür. Gelişim er ya da geç konuşabilme becerisini getirse dahi, çocuk büyüdükçe ergenlik ve yetişkinlikte dahi ağlamayı iletişim kurmak için kullanır.

Bu gelişime ters bir eylem olduğundan toplum bunu kabul etmez. Böyle bir davranış başkaları tarafından, şımarıklık, huysuzluk, uyumsuzluk, hatta daha farklı tanımlamalar oluşturularak kişi yalnızlaştırılır. Ve çekilmez bir kişilik meydana gelir. Bir kısırdöngü içinde kar topu gibi çığa dönüşür. 

Anne, duyguların fark edilmesi ve anlamlaştırılması açısından en önemli ebeveyndir, Anne öncelikle kendi duygularını anlamlandırmada farkındalık sahibi ise çocuğu ile ilgili bu süreci doğru yönetebilir.

Baba dış dünyada ki duygu durumlarını yine annede olduğu gibi farkındalık ile anlamlandırarak çocuğuna yol çizebilir. Burada iletişim için sözcüklerin, ifade tarzının önemi çok büyüktür.

Anne baba olmadan önce çok kitap okumalı ve bunları karşılıklı ifade edebilme becerisini geliştirmek gereklidir. Bebek doğduktan sonra da bu süreci geliştirerek devam ettirebilmek önemlidir.

"Sözlerine dikkat et, cümlelerin olur, cümlelerine dikkat et kaderin olur "sözü boşuna söylenmemiştir.

Sevgi, ışık ve şifa ile

    Aysun Güven

Ruh Beden Tasarımı