Ruh 'un Dilinden

İçim öylesine sıkılıyor ki gözümü açmak ne kadar zor, aya kalkmak imkânsız, kimim ne yapıyorum burada hava aydınlık olsa da defalarca

Sağa sola döndüysem de direndiysem de ve tanımlayamadığım o sıkıntı bir türlü beni bırakmıyor hatta daha da çoğalıyor.

Neyim ben!

Uyumak istiyorum…

Kaçıyorsun deseniz de belki de kaçıyorum dur. Ben sonsuz ve sınırsızlığı yaşamış bir ruh iken nurdan ışık iken burada sıkışmış bedende olmaya mecbur bırakıldım.

Yoksa cezalandırıldım mı?

Neden beni ışık olmaktan bu sıkışık et parçasına mahkûm bırakıldım?

Hani özgür iradem vardı?

Hani her şeyi basabilirdim ve mükemmeldim?

Şimdi bu zorlanmalarım neden?

Ne kadar kaçsam da uyanmaktan başka seçenek bırakmıyor bana hayat, uyanmaktan başka seçeneğim yok.

İdrak denilen şey bu dünya denilen mecburi okulda peşimi bırakmayacak gibi. Akıl mantığı ve şuuru bir edebilmek İdrak denilen tanımdan  mı geçmeli

Zorla da olsa sonunda uyandırılacağım bunu anlıyorum. Burada kendimi var etmem için yol almam ve kendimi geliştirmem gerekiyormuş. Atalarımda buralardan geçmiş.

Eee bana çok yük bırakmışlar… off sanki bir yetmezmiş gibi hem anne denilen dişi hem de baba denilen eril. Direnmek boşunadır dedi rehberim. Dünya da onların rehberliğine tabisin. Unutma sen seçsen de onlar sana geçiş biletini vermeden dünyaya gelemezdin.

Ne hissettiğini de bilemedim. Artık gerçekleri yaşamaya başlıyorum sanırım ben bunlara alışkın değilim ki.

Aslında tüm kalabalığın içinde bile bilemediğim yalnızlık, korku, endişe ve öfke.

Yaratıcım beni dünya ya gönderdiğinde o kalabalığın içinde kendimi yalnız hissetmeme neden olan neydi yoksa cezalandırılarak mı buraya doğdum? 

Gerçekten yalnız mıydım?

 Değilsen yanımda kim var?

Tüm bu sorulara cevap bu dünyaya bendeki onu bulmaya, kendim olmaya ve Yaratıcımın varlığını kendi mükemmelliğimde fark etmeye mi geldim, kendini tanımaya gerçek beni ve onun maddendeki tecellisini bilmeye, öğrenmeye, bulmaya mı geldim?

Rehberim “Onun sendeki mükemmel tecellisi ancak kendini bulabildiğinde ortaya çıkar. Ve kendine en ihtiyaç duyduğunda onu bulursun.” Derdi ve devam ederdi Hep sana dokunacak sihirli bir değnek ararsan yanılırsın. Oysa yüzleşmek ve kendinle barışıp senin canını acıtan tüm geçmişindeki kayıtların, yaşanmışlıkların ve o anlara ait fotoğraflar. Tekrar tekrar onlara bakmak için hep canlı tutup zihninde yaşatarak canını çok yakarsın. O karanlık acı veren fotoğrafları kendini bulduğunda renklendirip dönüştüreceğini biliyor musun?

Hep acılar, sıkıntılar ve başkalarının sana yaşattıkları ile ilgili fotoğraflar bunlar. Hepsi zihninde kayıtlı değil mi?
Bir film bir sürü karenin ardada hızla sıralanması ile olur. bu filmleri tekrar tekrar oynattığında  anı dediğin bu kareleri devamlı canlı yine canını acıtır ve kendini kurban gibi görürsün, diğerlerini de seni kurban edenler diye tanımlarsın. Peki geçmişte yaşayıp bugünü yaşamaz ise sen kendini nasıl bulursun.

Sakın unutma geçmişin sana acı çektirenlere ait onları düşündüğün her an ın , bu  anın da kayıptır senin için... ne acı

Şimdi sana bir soru “sana bir şans verseler ve en ihtiyaç duyduğunda sana sarılabilecek tek kişinin sen de olan SEN e ulaşabilirsin deseler ne yapardın?

Onu bulmak için yüzleşmek ve tüm katmanlarını aralayıp arar mıydın? 

Çözülmeye bırakmaya gönüllü olur muydun? 

 Onu bulmak ve tekrar kaybetmekten korkup sıkı sıkı sarılır mıydın? Tüm anılarını, acılarını ve yaşanmışlıklarını ve saplandığın fotoğraflarını dönüştürmeye gönüllü olup unu seçer miydim?

Ne aradığını bulabildin mi peki?”

Bu sıradanlıktan seni çıkaracak olan tek şey yaratıcının sendeki tecellisi olan ve koşulsuz sevgi ile yaratılan sendeki sen yani özündür. Eğer bunlar için yürekten adım atarsan tabi ki onu bulur ulaşır ve sarılırsın. Özünü gerçekten idrak ile aradığında bulursun ve bulduğunda ise dünyada gerçek olarak yaş almaya başlarsın.

Yolun kolay ve açık olsun GÜZEL RUH

Sevgi ve şifa ile

Aysun Güven RBT