KONFOR ALANININ SICAK KUCAĞINDAN ÇIKMAK

Hepimizin bir “güvenli limanı” vardır

Bildiğimiz, alıştığımız, bizi çok zorlamayan bir alan… Psikologların “konfor alanı” dediği o yer.
Dışarıdan bakınca sıradan görünür ama içinde öyle bir çekim gücü barındırır ki insan, farkına bile varmadan yıllarını orada tüketebilir.

O alanın içinde her şey tanıdıktır: İşin rutindir, insan ilişkilerin rutindir, hatta hayallerin bile rutine bağlamış olabilir. Konfor alanı, hayatla aramıza ince bir perde çeker; ne tam korkutur, ne de tam tatmin eder. Sadece “idare eder”.

Ama işte mesele tam da burada başlıyor. Çünkü “idare eden” bir hayat, hiçbir zaman “heyecan veren” bir hayata dönüşmez.

Konfor alanının dışı ise belirsizlikle dolu… Korkutucu, evet. Bazen soğuk bir rüzgâr gibi yüzüne çarpar, bazen hiç beklemediğin zorluklarla sınar. Ama aynı zamanda büyümenin tek adresidir. İnsan, gerçek gelişimi hep bilinmezlikte bulur. Buz gibi suya ilk adımı atmak ne kadar zor ise, o suya alıştıktan sonra yüzmeye başlamak da bir o kadar özgürleştiricidir.

Benim dikkatimi çeken şu ki, insanların çoğu cesaretten değil, konfordan yoksun kalma korkusundan geri duruyor. Oysa konfor alanını terk etmek, konforu kaybetmek değil; konforun daha iyi bir versiyonuna doğru yürümek demek. Kendine duyduğun saygının, içindeki potansiyeli ciddiye almanın bir göstergesi.

Yaşadığı şehirde kral gibi yaşamak istese imkanı olan insanlar zoru seçerek büyük şehirde mücadele etmeyi savaşmayı tercih ederler.
Orada yaşayan suya sabuna dokunmadan hayatını devam ettiren ve bu dünyaya bir katkısı olmayan insanlar ise sadece yaptıkları “dedikodu ve negatif enerji yaymaktır” Eleştirirler, sporcuyu, siyasetçiyi, iş insanlarını, öğretmeni, hatta mahalle manavını bile.!!Geç sen yap dediğinde ise cesaretleri yoktur. Konfor alanı tatlıdır.

Bugün bir adım atsan ne olur? Belki yeni bir dil öğrenmeye başlarsın, belki yıllardır ertelediğin iş fikrini ciddiye alırsın, belki de sadece kendine farklı bir soru sorarsın:
“Ya korktuğum şey, aslında hayatımın en güzel başlangıcıysa?”

Konfor alanını bırakmak, bazen bir kapıyı kapatmak değil, aksine yeni bir tanesini aralamaktır. O kapının ardında seni neyin beklediğini bilemezsin… Ama bilmediğin bir şey var: İçeri girdiğinde artık eski sen olmayacaksın.

Bugün ülkemizde tarım arazileri boş halde kalıyor. İkinci nesil bu konuda çok meraklı değil dünya tarıma yatırım yaparken bizim bu konuda arazilerin ekilip biçilmeden yatmasına inanın vicdanım sızlıyor. Tabi sabah erken kalkacaksın tarla ve hayvanlar ile ilgileneceksin..! Pisliklerin içinde mücadele etmek varken  sıcak ev veya ofis ortamında  çalışmak daha kolay..

Aynı şekilde Ülkesini ter eden ve belki de otuz saat uzaklığa giden ekmek ve kariyeri için bu konuda özveri gösteren insanları çok takdir ediyorum.
Birde meslek liselerinin öğrenci bulamama nedeni tamam konfor alanındandır. Sanayi'de elaman sıkıntısı çok ciddi bir sorun buna devletimizin kesinlikle çözüm bulması gerekli.

Teşvikler ile meslek edinmenin cazibesi arttırılmalı hatta düz liseye giden kişilere workshoplar ile sertifika programları ile eski bir atasözünde olduğu gibi meslek edindiği zaman birkaç altın bilezik sahibi olabilir.

Yeni neslin plaza ve AVM de çalışmasına kızmamak lazım. Düşük ücret politakası ile çalışma koşulları kötü sanayi ortamına tercih etmesi için ülkemizin STK ve Ticari odalarına büyük iş düşmektedir..

Unutmamak lazım
“GÜNEŞİ GÖRMEK İÇİN GÖLGEDEN ÇIKMAK LAZIM”