Sanatsever Simitçi

İstanbul’da bir simitçi çocuk, başında simit tepsisi, o gün tepesindeki tüm simitleri satacak, kazandığı parayla da belki ailesine katkıda bulunacak belki de okul masraflarını karşılayacak…

Olay Taksim, Beyoğlu, İstiklal Caddesi bölgesinde gerçekleşiyor. O yıllarda resim galerilerinin ve sergi salonlarının yoğun olduğu bölge. Bu gerçek hikâye hakkında bilgi edinmemin üzerinden 30 yıl geçmiştir herhalde.

Hikâye şu;  simitçi simitleri satarken aniden bir sağanak yağmur bastırır, insanlar ıslanmamak için oraya buraya kaçışır, simitçinin durumu daha da vahimdir, eğer tüm simitler ıslanırsa o gün satış yapamaz, simitler ziyan olur zarar eder. Bir yerlere sığınması gereklidir, İnsanların sık sık ziyaret ettiği ve tam olarak ne olduğunu bilmediği herhangi bir sanat galerisinde soluğu alır, yağmurun dinmesini bekleyecektir. İçeriye girince simit tepsisini bir kenara bırakır. Eh..! Vakit nasıl geçecek? Bari şu resimleri inceleyeyim biraz der. Her tablonun başında uzun uzun durur, zaman geçirmesi gerekiyor ya, renkleri inceler, fırça tuşlarını, ışıkları gölgeleri. Bazı resimleri ressamlar sanki fotoğraf gibi çok gerçekçi yapmaya çalışmış, bir başka ressam, daha rahat, daha serbest fırça tuşlarıyla, bir diğer ressam ise tablo kırılmış parçalanmış tekrar yapıştırılmış gibi yapmaya çalışmış olduğunu fark eder. Yağmur dindikten sonra simitlerini satmak için çıkar. Resimden anlamasa da o gün sergi inceleme deneyiminden haz almış yeni bir şey keşfettiğini anlamıştır.

Başka zaman yağmursuz, güneşli bir havada sergi izlemenin verdiği keyfi hatırlayarak, simit satmaya kısa bir ara verip tekrar sergi salonuna girer tepsisini kenara bırakır sergiyi gezer çıkar. Günler böyle geçer. Bir gün o galeri bir gün bu sergi salonu derken bizim simitçi sanat tutkunu olur çıkar.

Sanatçı katalog ve broşürlerini inceler, resim sanatındaki ekol ve teknikleri anlar. İzlediği resme bakıp bu sanatçı “ekspresyonist” şu sanatçıda “empresyonist” etkiler var, bu resim yapan sanatçı  “kübist” diye yorumlar yapmaktadır.

Simitçimiz sanat çevresi de edinmeye başlar, “sanatsever simitçi” olarak tanınır ve bu camia tarafından sevilen, takdir edilen bir kişi olur, sergilere davet edilir, açılışlara katılır, sanat dostlarıyla resim hakkında sohbetler eder. “Bedri Baykam'ın sergisi ne zaman? Nuri Abaç'ın sergisini kaçırmayayım, Önümüzdeki ay Oya Kınıklı'nın sergisi var Adnan Çoker'in resimlerine bayılıyorum” falan demeye başlar.

Artık simitçimiz için sanat bir tutkudur, “sanat” yaşamın renklerinden, tatlarından biri olmuştur. Bu hikâye; sanata karşı ilgisizliğin insan yaşamında ne kadar büyük bir eksiklik olduğunu, sanatın farkına varmanın da zenginlik olduğunu bize anlatıyor. Film izlemeyen, müzik dinlemeyen, heykel resim incelemeyen, edebiyatla ilgilenmeyen bir insan düşünemeyiz. İşte, bu eksikliğin farkında olmamak ise asıl sorun.

Çikolatanın tadına bakmadıysanız canınız çikolata çekmez.

Sevgiyle kalın, sanatla kalın.

 

Mehmet Zeber